هیئت محبین المهدی (عج) منطقه چهارصددستگاه کرج

فاطمه (س) به سختی چشمانش را باز می‌کند. درد سراسر بدنش را گرفته. خانه هنوز پر از دود است و فضه با چشمان گریان بالای سرش نشسته است. قبل از اینکه سراغی از حسن (ع) و حسین (ع) بگیرد، حتی قبل از اینکه برای محسن سوگواری کند؛ نام امامش را صدا می‌زند. سراغ از علی (ع) مظلوم می‌گیرد و وقتی و وقتی خبردار می‌شود که او را به مسجد برده اند، تمامی درد و رنج‌هایش را از یاد می‌برد و بی درنگ به سمت مسجد می‌رود، تهدید فاطمه (س) در مسجد، جان علی (ع) را نجات می‌دهد. جان امام زمانش را.

مسابقه خطاطی بین پسرها برگزار شده است. داور مسابقه هم مادر است. مادر حواسش هست که پسر کوچک نباید احساس ضعف کند و پسر بزرگ هم نباید غرورش بشکند. گردنبندش را از گردن باز می‌کند و مهره‌های آن را روی زمین می‌ریزد. به پسرها می‌گوید هر کدام مهره بیشتری جمع کند او برنده مسابقه خطاطی است. حالا دیگر مجبور نیست از بین پسرها یکی را انتخاب کند.

جنگ احزاب است و مدینه در محاصره، بانو برای بچه‌هایش نان تازه پخته، دلش نمی‌آید بدون رسول خدا (ص) نان را بخورند، برای همین به خط مقدم جبهه، پیش پدر می‌رود. پدر با صدایی خسته می‌گوید: «این اولین غذایی است که بعد از سه روز می‌خورم.»

فاطمه (س) زمان ناخوشی پدر، بیش از همه گریه می‌کرد، تا اینکه پدر به او گفت: « تو اولین کسی هستی که در بهشت به من ملحق می‌شوی. » با این جمله آرامش به جان فاطمه (س) نشست و لبخند زد. دردانه پیامبر (ص) بعد از رحلت پدر، یک دریا اشک ریخت و مردم به جای آرام کردن او، شکایت کردند که یا شب گریه کن یا روز. از آن به بعد و بانو به بقیع می‌رفت و گریه می‌کرد.

همیشه به وقت صدا کردن بچه‌ها می‌گردد دنبال کلمات قشنگ. همیشه حواسش است قبل از بردن نامشان محبت ریخته باشد در کلامش. پسر کوچکش، حسینش آمده است پیشش، به مادر سلام می‌دهد و فاطمه (س) می‌گوید؛ «سلام پسرک من! نور چشم من! میوه دلم!»

در خانه کوچک علی علیه السلام وقتی به نماز می‌ایستد نورش بر فرشته‌ های آسمان مانند نور ستاره‌ هاست برای اهل زمین ، شبیه پر نورترین ستاره ! خدا به فرشته‌ هایش می‌گوید : ( فاطمه من را نگاه کنید ، سرور بندگان من است . بند بند بدنش از خوف من می‌لرزد و با قلب خاشع به عبادت من آمده است. )